Τετάρτη, Αυγούστου 03, 2011

Η άρση της ανωνυμίας των blogger

Από τον Αυγουστο του 2005 που είμαι στο blogging ακούω συνέχεια για σχέδια άρσης της ανωνυμίας, για νομοθεσία που θα καταργεί το απόρρητο και για κυβερνητικές επιθέσεις εναντίον της ελευθερίας της έκφρασης. Οι ελάχιστες γνωστές περιπτώσεις, ωστόσο που οδήγησαν σε άρση του απορρήτου βασίστηκαν στην σχετική νομοθεσία του 1994, αφήνοντας βέβαια και ερωτηματικά για την ουσιαστική τήρησή της.

Καμία κυβέρνηση δεν προχώρησε όντως σε θεσμοθέτηση άρσης της ανωνυμίας, ιδίως ύστερα από τις γνωμοδοτήσεις των Εισαγγελέων του Αρείου Πάγου, οι οποίοι μπορεί μεν να θεώρησαν ότι στην ουσία δεν χρειάζεται άρση του απορρήτου για να αναζητήσεις τα ηλεκτρονικά ίχνη που θα οδηγήσουν σε ταυτοποίηση προσώπων, αλλά τελικά οι συγκεκριμένες γνωμοδοτήσεις δεν έχουν καμία εφαρμογή όσον αφορά τα ιστολόγια. Η πλειοψηφία των ελληνόφωνων blogs βασίζεται σε πλατφόρμες εταιριών που διέπονται από το δίκαιο των Η.Π.Α., οπότε όταν ο μηνυτής πηγαίνει με την γνωμοδότηση του Εισαγγελέα στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος θεωρώντας ότι θα βρει τον ψευδώνυμο μπλόγκερ ακόμα και για περιπτώσεις συκοφαντικής δυσφήμησης, οι αστυνομικοί τον ενημερώνουν ότι οι γνωμοδοτήσεις του Αρείου Πάγου δεν έχουν καμία απολύτως αποτελεσματικότητα, αφού η Google λ.χ. αποκλείεται για φερόμενη δυσφήμηση να δώσει στοιχεία όπως το I.P. του συνδρομητής της - blogger, ώστε στην συνέχεια να ταυτοποιηθεί ο συνδρομητής της ελληνικής εταιρίας - παρόχου.

Ακόμη λοιπόν κι αν η κυβέρνηση περάσει μια νομοθεσία πάνω στην λογική των γνωμοδοτήσεων των εισαγγελέων του Αρείου Πάγου, αυτή θα έχει την ίδια αξία με όλα τα παραπάνω. Ακόμη κι αν περιλάβει την συκοφαντική δυσφήμηση στα αδικήματα για τα οποία προβλέπεται η άρση του απορρήτου, η πρακτική αποτελεσματικότητά της θα είναι ισχνή και θα εφαρμόζεται σε περιορισμένες ελληνικές περιπτώσεις. Εξάλλου, εάν θέλουμε να βρούμε απλώς ποιος είναι ο κάτοχος ενός domain name σε ".gr" και με το ισχύον καθεστώς (βλ. κανονισμο της ΕΕΤΤ), αρκεί μια απλή εισαγγελική παραγγελία προς την ανεξάρτητη αρχή, η οποία θα ενημερώσει τον αιτούντα για τον δηλωμένο κάτοχο του domain name.

Οι "αστυνομικές" λύσεις δεν μπορούν λοιπόν να είναι εφικτές. Βεβαίως το κράτος δεν μπορεί να παραμένει με τα χέρια σταυρωμένα όταν παραβιάζονται δικαιώματα μέσα από οχετούς λάσπης και προφανώς η συκοφαντική δυσφήμηση αποτελεί ένα ποινικό αδίκημα που πρέπει να διώκεται και οι δράστες να καταδικάζονται. Αλλά ειδικά στο Διαδίκτυο, πρέπει να ληφθεί υπόψη η πολλαπλή διάχυση της ευθύνης ανάμεσα σε περισσότερους φορείς δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Κατά τη γνώμη μου, η μόνη πρακτική λύση για αυτές τις περιπτώσεις στις οποίες ο νομοθέτης μπορεί όντως να παρέμβει είναι οι Όροι Χρήσης των φορέων παροχής υπηρεσιών κοινωνίας της πληροφορίας. Υπάρχει βέβαια σχετική νομοθεσία που ρυθμίζει και την δική τους ευθύνη (λ.χ. το π.δ. 131/2003), αλλά πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερη σαφήνεια και πιο συγκεκριμένα δικαιώματα για τους θιγόμενους. Όταν καταγγέλλει κάποιος δυσφημηστικό περιεχόμενο πρέπει να ενεργοποιείται άμεσα ένας εσωτερικός εταιρικός μηχανισμός νομικού ελέγχου, ο οποίος θα αποφασίζει εάν η εταιρία θα συμμορφωθεί με το αίτημα του θιγόμενου ή εάν θα αναλάβει το κόστος να διατηρήσει την όποια προσβολή καθώς και την μετακυλιόμενη ευθύνη. Αυτά μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο προσεκτικής αλλά και αποτελεσματικής νομοθέτησης, ορίζοντας συγκεκριμένα ελάχιστα περιεχόμενα που θα πρέπει να έχουν οι Όροι Χρήσης. Μπορεί αρχικά η πρακτική τους αξία σε εθνικό επίπεδο να είναι μικρή, αλλά να μια ωραία ιδέα για να προτείνει και το χειμαζόμενο κράτος - μέλος κάποια νομοθετική πρωτοβουλία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε ένα ζήτημα που απασχολεί το σύνολο του πολιτισμένου κόσμου όσον αφορά την καλύτερη διάρθρωση αντιτιθέμενων ανθρώπινων δικαιωμάτων στο Διαδίκτυο.


11 σχόλια:

evaggelos evaggelou είπε...

Σε ευχαριστούμε για την πάντα προσεγμένη και τεκμηριωμένη άποψη σου για αυτά τα θέματα.

Καλό καλοκαίρι

Αναρχοφιλελευθερος είπε...

Οι bloggers που νομίζουν ότι μπορούν να “κρυφτούν” πίσω από την ανωνυμία του διαδικτύου, μάλλον δεν καταλαβαίνουν πως λειτουργεί το σύστημα. Ουσιαστικά κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από κανένα και τίποτα δεν θα μείνει κρυφό.

Από την άλλη αυτό (η μη άρση) ίσως συμφέρει και το κράτος, γιατί αν υπάρξει πλήρης άρση της ανωνυμίας στο διαδίκτυο, οι μισοί Έλληνες θα τραβάνε στα δικαστήρια τους άλλους μισούς. Τα δικαστήρια θα πήξουν, υποθέσεις θα καθυστερούν, οι δικαστικοί θα ζητούν αυξήσεις (και που να βρεθούν λεφτά), θα κάνουν απεργίες, σοβαρές υποθέσεις θα αναβάλλονται, ο κόσμος θα αγανακτεί, φαινόμενα αρνησιδικίας και κακοδικίας θα κάνουν ολοένα και πιο συχνή την εμφάνισή τους, ο κόσμος θα στραφεί εναντίον της δικαιοσύνης, ίσως πάνω στην αναμπουμπούλα έχουμε και κανένα νέο παραδικαστικό κτλ (Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτό ίσως συμφέρει τους δικηγόρους)

Γιατί, ας μην ξεχνάμε, ότι ακόμα και η “δήθεν” αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών, ουσιαστικά έγινε για να υπάρξει αποσυμφόρηση στις δικαστικές αίθουσες.

e-Lawyer είπε...

Σιγά το case-load! Δεν είναι τέτοιας έκτασης το πρόβλημα. Και τα "παραδικαστικά" ουδέποτε συμφέρουν τους δικηγόρους πρέπει να ξέρεις. Όλοι ζημιωνόμαστε από τις στρεβλώσεις.

Αναρχοφιλελευθερος είπε...

Οι δικηγόροι εννοώ ότι θα ωφεληθούν από τη γνωστή μανία των Ελλήνων να αλληλομηνύονται.

Ωστόσο, αν ο κύριος υπουργός περάσει τέτοιο νόμο, μπορούμε οι bloggers να αλληλομηνυθούμε μεταξύ μας (όλοι με όλους), κάνοντας χρήση του νόμου, μέχρι να καταρρεύσει το σύστημα.

e-Lawyer είπε...

Και που θα βρείτε τα λεφτά;

Ανώνυμος είπε...

Απ' ότι ξέρω ειδικά το google δίνει διευθύνσεις ανώνυμων bloggers μόνον ύστερα από διαταγή δικαστηρίου στην έδρα του (δηλ. μόνο δικαστήρια της Καλιφόρνια και όχι άλλης πολιτείας της Αμερικής)

Stamatis είπε...

Μπορεί ο νόμος να σταματήσει μια εταιρία από το να μοιράζει (και να ανακαλεί) έναν αριθμό domain-names ανάλογα με τις αιτήσεις (δυναμικά) και να μην κρατά λογαριασμό των IPs;

Μπορεί να γίνει αυτό ακόμα και όταν το κομμάτι του κώδικα που το κάνει αυτό είναι open-source;;;

Αναρχοφιλελευθερος είπε...

Αν επρόκειται να κάνουμε κάτι για να “κρασάρουμε” το σύστημα, τότε μέχρι και κοινό λογαριασμό θα δημιουργήσουμε. (Όλο και κάποιος επιχειρηματίας θα έχει χιούμορ)

Για να γίνει πιο... σουρεαλιστικό θα μπορεί ο καθένας να μηνύει τον εαυτό του. Δηλαδή θα φτιάξω δέκα ανώνυμα blog που θα βρίζω... εμένα (ως φυσικό πρόσωπο). Άρα θα κάνω 10 μηνύσεις. Βέβαια λίγο πριν εκδικαστούν θα τις αποσύρω. Όσο για τα λεφτά, αυτά μπορώ να τα βάλω. Σκέψου μέσα σε μια μέρα, κάνοντας χρήση του νόμου για την άρση του ανωνύμου, να κατατεθούν π.χ 30.000 μηνύσεις. Αν έστω ένας μπλόγκερ, μηνύσει τον εαυτό του, θα πέσει το γέλιο της αρκούδας.

Όχι μόνο οι δικαστικοί, αλλά και οι ιδιωτικές εταιρείες (που θα είναι αναγκασμένες να δίνουν στοιχεία), θα τρελαθούν. Θα πρέπει να προσλάβουν κόσμο για να κάνει αυτή τη δουλειά.Στο δημόσιο βέβαια ισχύει το 1 προς 10.

socialFAIL.gr είπε...

και έστω ότι το domain είναι ελληνικό αλλά ο host είναι στο εξωτερικό, τι γίνεται σε αυτή τη περίπτωση;

e-Lawyer είπε...

Βρίσκεις σε ποιο όνομα είναι κατοχυρωμένο το ελληνικό domain.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό θυμίζει την ταυτοποίηση των καρτοκινητών. Σήμερα το 80% απο αυτά είναι ταυτοποιημένα σε στοιχεία τρίτου. Ο καΘένας εν μέσω κρίσης, μπορεί να ταυτοποιήσει 10 νούμερα και να τα διωχετεύσει στην αγορά σε κάποια τιμή. Φυσικά σε περίπτωση εγγληματικής ενέργειας, το μόνο που θα κειτάξουν είναι σε ποιόν ανήκει ο αριθμός. Που μπορεί να ανήκει και σε κανένα εκληπόντα. Στην τελική η ανωνυμία είναι η καταπολέμιση της εγγληματικότητας, με την προϋπόθεση οτι θα υπάρχουν και τα κατάλληλα μέσα εντοπισμού σε έσχατες περιπτώσεις

To νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο

 Το νομοσχέδιο προβλέποντας στο άρθρο 3 ότι ο γάμος επιτρέπεται για άτομα διαφορετικού ή ίδιου φύλου, αυτοδικαίως επεκτείνει στα ζευγάρια το...