Σχολιάζω με κόκκινο ενδιάμεσα
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ: Κύριε Υπουργέ, διατυμπανίζετε ως Κυβέρνηση μια ακόμα μεταρρύθμιση. Μεταρρυθμίσεις ακούμε, προκοπή δεν βλέπουμε πραγματικά απ’ αυτήν την Κυβέρνηση. Μεταρρυθμίσεις –λέτε- για την οικογένεια και το παιδί και, εν προκειμένω, για να είμαι συγκεκριμένος. Εκείνο που δεν βλέπουμε είναι προγράμματα δράσης για την οικογένεια και το παιδί και τη στήριξή τους.
Για το σύμφωνο συμβίωσης θα πω λίγα πράγματα, γιατί νομίζω ότι η εισηγήτριά μας και ο Κοινοβουλευτικός μας Εκπρόσωπος ήταν αναλυτικοί. Ασφαλώς, η συμβίωση πολλών ζευγαριών εκτός γάμου είναι μια πραγματικότητα. Δεν μπορεί να την αγνοήσει η πολιτεία.
Θέλω να πω σε ορισμένους συναδέλφους, που τοποθετήθηκαν διαφορετικά, ότι δεν κάνουμε χάρη σ’ αυτά τα ζευγάρια -είναι το 5% σήμερα με αυξητικές τάσεις- που συμβιώνουν εκτός γάμου και έχουν και παιδιά. Δεν τους κάνουμε χάρη.
Πιστεύω ότι δικαιούνται -είναι χρέος της πολιτείας- ευθείας νομικής αναγνώρισης. Έμμεση αναγνώριση βέβαια ο νομοθέτης είχε κάνει και μέσα από τα άλλα νομοσχέδια, όπως εκείνο το νομοσχέδιο για την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.
Το οποίο αναγνώριζε ως γονείς αυτών των παιδιών μόνο ετερόφυλα ζευγάρια που ζουν σε ελεύθερη συμβίωση, εξαιρώντας τα ομόφυλα ζευγάρια από το δικαίωμα να τεκνοποιήσουν και να αναγνωριστούν ως γονείς τους. Ωραίος ο νόμος του 2002, του ΠΑΣΟΚ που σήμερα κόπτεται για τα ομόφυλα ζευγάρια.
Δικαιούται προστασίας της συμβίωσης, που σημαίνει και προστασία της γυναίκας και μετά τη συμβίωση και της μονογονεϊκής οικογένειας. Αυτό, λοιπόν, επαναλαμβάνω ότι είναι χρέος της πολιτείας και δικαίωμά τους. Δεν είναι χάρη προς αυτούς τους ανθρώπους.
Είναι χάρη προς την Εκκλησία όμως να αναγνωρίζονται αυτά τα δικαιώματα μόνο στα ετερόφυλα ζευγάρια. Ακόμα και με το σημερινό νομοσχέδιο που φέρνει το ΠΑΣΟΚ δεν λύνει το χάσμα που δημιούργησε.
Ασφαλώς, ο γάμος και η οικογένεια αποτελούν θεμελιώδη θεσμό της κοινωνίας με βάση τις αρχές και τις παραδόσεις μας. Όμως, δεν κινδυνεύει ο θεσμός του γάμου. Όπως δεν κινδύνευσε από τον πολιτικό γάμο, δεν κινδυνεύει και από το σύμφωνο συμβίωσης.
Τουναντίον –θέλω να πω σε ορισμένους συναδέλφους- κινδυνεύει από υποκρισίες, φαρισαϊσμούς, πουριτανισμούς, –σε τελευταία ανάλυση- από «θεομπαιχτισμούς»; Από αυτά κινδυνεύει ο γάμος. Όταν η κοινωνία αλλάζει, δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια η πολιτεία. Είναι υποχρεωμένη να καλύψει με προστασία, εν προκειμένω τα ζευγάρια που συμβιώνουν –όπως είπα εκτός γάμου- και αποκτούν παιδιά και δικαιούνται μέριμνας και αναγνώρισης.
Το παρόν νομοσχέδιο –και κλείνω με αυτό το κεφάλαιο- κύριε Υπουργέ, δεν το προσφέρει αυτό, όπως αναλυτικά τεκμηρίωνε η εισηγήτριά μας. Υπάρχει ασφαλώς πρώτα το κενό για τα ομόφυλα ζευγάρια. Αλλά και γενικά είναι υποβαθμισμένη η αντιμετώπιση του συμφώνου συμβίωσης. Είναι άνιση η μεταχείριση στα οικονομικά ζητήματα, όσον αφορά το σύμφωνο συμβίωσης, σε σύγκριση με το γάμο.
Εγώ πήρα κυρίως το λόγο, κύριε Υπουργέ, για να μιλήσω για το δεύτερο κεφάλαιο στο οποίο έγινε μερική αναφορά μέχρι τώρα. Αναφέρομαι στα άρθρα 16 και επόμενα, σχετικά με τις υιοθεσίες. Είναι οι διατάξεις που τροποποιούν τον Κώδικα για τις υιοθεσίες. Θέλω να θυμίσω ότι είχα συνυπογράψει το σχετικό νόμο, το ν. 2447/1996 ως Υπουργός Υγείας.
Κατά το νομοσχέδιο, στόχος αυτών των μεταρρυθμίσεων είναι να βελτιώσουν τη λειτουργία του θεσμού των υιοθεσιών προς την κατεύθυνση της ταχύτερης και ασφαλέστερης –όπως λέει επί λέξει η εισηγητική έκθεση- υιοθεσίας.
Παρ’ όλο που θα έλεγα ότι οι ρυθμίσεις αυτές έχουν μια δικαιολογητική βάση, εκείνο που θέλω να πω –κι εδώ θα σταθώ, κύριε Υπουργέ- είναι ότι για μια ακόμα φορά η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει αποσπασματικά και πρόχειρα ένα μεγάλο ζήτημα, όπως είναι το θέμα των υιοθεσιών.
Γιατί το λέω αυτό; Διότι το μείζον πρόβλημα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όσον αφορά τις υιοθεσίες, δεν είναι ασφαλώς το νομικό πλαίσιο –που χρειάζεται βελτιώσεις, μετρά ήδη δώδεκα χρόνια ο υπάρχων κώδικας- αλλά τα προβλήματα με τις υιοθεσίες στη χώρα μας, που τελικά είναι σε βάρος των παιδιών, έχουν σχέση με αυτή καθαυτή τη λειτουργία του θεσμού των υιοθεσιών αλλά και την εφαρμογή του νομικού πλαισίου.
Αναφέρομαι σε ζητήματα γραφειοκρατίας, σε ζητήματα από τις τραγικές καθυστερήσεις στην απόδοση δικαιοσύνης και κυρίως στην προβληματική –λόγω υποχρηματοδότησης και ανεπαρκούς στελέχωσης- λειτουργία των σχετικών ιδρυμάτων και των υπηρεσιών.
Έχω ξαναπεί απ’ αυτό το Βήμα ότι δυστυχώς το κράτος πρόνοιας επί των ημερών της Κυβέρνησης Καραμανλή συρρικνώνεται. Οι κοινωνικές υπηρεσίες καθηλωμένες υποβαθμίζονται ποιοτικά και η ανάπτυξη προγραμμάτων –γι’ αυτό αναφέρθηκα στην αρχή, κύριε Υπουργέ- για το παιδί και την οικογένεια, καθώς και η χρηματοδότησή τους είναι ανεπαρκής.
Η δε κατάσταση που επικρατεί στις υιοθεσίες είναι από τις χειρότερες. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα, κύριε Υπουργέ, το Κέντρο Βρεφών «Μητέρα». Αποτελούσε πάντα ένα πρότυπο λειτουργίας. Τώρα, συνεχώς υποβαθμίζεται και υπολειτουργεί. Κακοδιοίκηση, υποχρηματοδότηση, μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό δημιουργούν τεράστιες καθυστερήσεις στις υιοθεσίες και στις αναδοχές.
Το Κέντρο έχει σχεδόν «ιδρυματοποιηθεί» και εξελίσσεται ως σήμερα σε «πάρκινγκ έγκλειστων» παιδιών. Οι κοινωνικοί λειτουργοί είναι ελάχιστοι και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις αιτήσεις για υιοθεσίες και αναδοχές. Να μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και ο χρήσιμος θεσμός των αναδόχων οικογενειών. Τα παιδιά μένουν επί χρόνια στο ίδρυμα. Υπάρχουν εγκαταλελειμμένα παιδιά σε νοσοκομεία που το «Μητέρα» δεν μπορεί να αναλάβει, γιατί δεν έχει θέσεις.
Ανάλογα προβλήματα υποστελέχωσης παρουσιάζονται και σε όλες τις σχετικές διευθύνσεις κοινωνικής πρόνοιας. Άρα χρειάζεται αναβάθμιση αυτών των υπηρεσιών, αύξησή τους, αλλά και αύξηση του αριθμού των κοινωνικών λειτουργών, γιατί η έλλειψη αυτή είναι το βασικό σημείο δυσλειτουργίας και καθυστέρησης.
Στο θέμα των υιοθεσιών υπάρχει η συναρμοδιότητα και του Υπουργού Υγείας, ο οποίος συνυπογράφει και αυτό το νομοσχέδιο. Και στα θέματα λειτουργίας η κύρια αρμοδιότητα, όμως, κύριε Υπουργέ, αναφέρομαι ενώπιόν σας, διότι πιστεύω ότι η κυβερνητική πολιτική και η ευθύνη της πολιτικής είναι ενιαία και πρέπει να είναι ενιαία.
Το έφερα ως παράδειγμα, για να δείξω την αποσπασματικότητα του τρόπου, με τον οποίο αντιμετωπίζει η Κυβέρνηση τα ζητήματα. Θα πούμε ειδικά σ’ αυτό το θέμα περισσότερο στα άρθρα. Ιδιαίτερα στο άρθρο 18 και στο άρθρο 21 έχω συγκεκριμένες παρατηρήσεις.
(Στο σημείο αυτό κτυπά το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)
Εκείνο που εν κατακλείδει θέλω να τονίσω –και με αυτό κλείνω, κύριε Πρόεδρε- είναι ότι ασφαλώς οι ρυθμίσεις περί υιοθεσιών διευκολύνουν αλλά δεν αγγίζουν τον πυρήνα, δηλαδή τα βασικά προβλήματα που οδηγούν στη συμφόρηση. Γιατί αυτό που χαρακτηρίζει σήμερα στη χώρα τις υιοθεσίες είναι «η συμφόρηση».
Πιστεύω, λοιπόν, ότι είναι καιρός –και νομίζω ότι σ’ αυτό έκανε και συγκεκριμένη πρόταση και ο Κοινοβουλευτικός μας Εκπρόσωπος κ. Βενιζέλος- για επαναθεώρηση της πολιτικής μας περί υιοθεσιών –εγώ βάζω ευρύτερα το θέμα, όχι μόνο στον κώδικα- με βάση τις εξελίξεις και το νέο –και υπάρχει νέο- κεκτημένο στο Διεθνές Δίκαιο και στις διεθνείς συμβάσεις. Σημειώνω ότι αναφέρομαι στο σχετικό με υιοθεσίες, οικογένεια και παιδί κεκτημένο.
Ευχαριστώ.
(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου